मौनता

कहिलेकाहीँ यी यादहरू

शब्दमा कहाँ अटाउँछन् र?

बोल्न खोज्दा मौनता नै बन्छ,

मनको गाठो अझै कसिन्छ र,

साथहरू त केवल क्षणका पाहुना,

आउँछन्, हाँस्छन् र बिलाएर जान्छन्।

हातका यी रेखाहरूझैँ छुटिएर,

केवल मीठा छापहरू छोडेर जान्छन्।

हुन त, केको गुनासो गर्नु र यहाँ?

जब यो देह पनि कहाँ अमर हुन्छ र !

माटोको चोला, एक दिन माटैमा मिल्ने,

यो नश्वरता नै जीवनको अमर सत्य हुन्छ।

त्यसैले,

न शब्दको खोजी गरौँ, न साथको आस।

केवल यो क्षण बाँचौँ, यही नै खास।